۱۷۳

هرکیو بیشتر دوست داری بیشتر دلتو میشکنه

اونی که فکر نمی کنی آتیش به قلبت می زنه

۱۷۲

مشو بیگانـــه با ما آشنــا باش

                    چو دریا آبی و بی انتها باش

درون سینــه طــوفانـــی مــن

                    برای کشتی دل نا خدا باش

سراسر سینه مالامال درد است

                    بیا درمان درد عشق ما باش

۱۷۱

زندگی همچون قطار کهنه ایست که هر دم مسافران

خسته را پیاده می کند

آهای زندگی . . . بایست؛ می خواهم پیاده شوم

۱۷۰

چون مرا دیدی به عشقت مبتلا رفتی؛ برو

                             چون بدانستی که می خواهم تو را رفتی؛ برو

هر چه گفتم من: نگوئی ترک ما گفتی؛ بگو

                             هر چـــه کــردم التماس و التجا رفتی؛ برو

۱۶۹

من نمی دانم چیست

   آنچه از چشم تو تا عمق وجودم جاریست

۱۶۸

گل صبحدم از باد بر آشفت و بریخت

                       با بــاد صبــا حکایتــی گفت و بریخت

بد عهدی عمر بین که گل در ده روز

                      سر بر زد و غنچه کرد و بشکفت و بریخت 

۱۶۷

سالها ؛ اشکهایم را به آب سپردم

             تا آنها را نبینی ؛ شاید باور کنی

                                        غرور ساختگی ام را

هفت دریا گریستم و کسی نپرسید

                       چرا در کویرترین غروب آفرینش

                                             نفس می کشم !

۱۶۶

بینم چو وفا؛ ز بی وفائی ترسم

                     در روز وصال ؛ از جدائی ترسم

مردم همه از روز جدائی ترسند

                     جز من که ز روز آشنائی ترسم