۵۲۵

دوست داشتن از عشق برتر است

 

عشق یک جوشش کور است و پیوندی از سر نابینایی.اما دوست داشتن پیوندی خود اگاه و از روی بصیرت روشن

 

و زلال عشق بیشتر از غریزه آب میخورد و هر چه ازغریزه سر زند بی ارزش است و دوست داشتن از روح طلوع

 

میکند و تا هر جا که یک روح ارتفاع دارد دوست داشتن نیز همگام با آن اوج میابد.

 

عشق با شناسنامه بی ارتباط نیست و گذر فصلها و عبور سالها بر آن اثر میگذارد اما دوست داشتن در ورای

 

 سن و زمان و مزاج زندگی میکند و بر آشیانه ی بلندش روز و روزگار را دستی نیست...عشق با دوری و

 

نزدیکی در نوسان است.اگر دوری به طول انجامد ضعیف میشود،اگر تمیاس دوام یابد به ابتذال میکشد.

 

و،تنها با بیم و امید و تزلزل و اضطراب و(دیدار وپرهیز) زنده و نیرومند میماند.اما دوست داشتن با این

 

 حالات نااشناست.دنیایش دنیای دیگریست.

 

عشق زیبایی های دلخواه را در معشوق میافریند و دوست داشتن زیبایی های دلخواه را در دوست میبیند و میابد.

 

عشق در دریا غرق شدن است و دوست داشتن در دریا شنا کردن.

 

عشق بینایی را میگیرد و دوست داشتن میدهد.

 

عشق خشن است و شدید و در عین حل ناپایدار و نامتئن و دوست داشتن لطیف است ونرم و در عین حال پایدارو سرشار از اطمینان.

 

عشق همواره با شک آلوده است و دوست داشتن سراپا یقین است و شک ناپذیر.

 

عشق اسارت در دام غریزه است و دوست داشتن آزادی دز جبر مزاج.

 

عشق ماور تن است و دوست داشتن پیمبر روح.عشق لذت جستن است و دوست داشتن پناه جستن