۳۲۵

هیچ کس نمی تونه به دلش یاد بده نشکنه ؛ ولی حداقل من یادش دادم که

وقتی شکست لبه های تیزش دست اونی رو که شکستش نبره 

۳۲۴

امروز همان فرداییست که تو دیروز منتظرش بودی . . .

۳۲۳

هر وقت دلم برات تنگ میشه میرم پشت ابرها ذره ذره

گریه می کنم؛ پس هر وقت بارونی دیدی

بدون دلم برات تنگ شده

۳۲۲

من به خاک آمدم و بنده شدم؛ تو به بالا رفتی و خدا شدی

۳۲۱

کاش خانه ام اینجا نبود

      کاش می بریدم از هر آنچه که با عاطفه نسبتی داشت

۳۲۰

عشق حقیقت دارد؛ عشق زاینده همیشه تازه است و همیشه و

هر لحظه تازه تر می شود

۳۱۹

با باران از راه رسید . . .

              عشق را دوباره در مزرعه خالی تنم پروراند

              زندگی را در آسمان آبی چشمانش حس کردم

ناگهان . . .

              پائیز عشقم از راه رسید

آری . رفت

              ولی هنوز

                             قلبم برای اوست . . .

۳۱۸

امروز شنیدم که رفته ای

                     و دلم باز شکست

                                   و تنم باز گریست

                                               و نگاهم پی یاری گم شد

                                                                    من چه تلخم امروز

۳۱۷

زندگی قافیه شعر من است

شعر من وصف دلارایی اوست

در ازل شاید این

سرنوشت من بود

می سرایم به امیدی که تو خوانی

ور نه آخرین مصرع من

قافیه اش مردن بود