۳۰۹

کاش زندگی همیشه مثل حرف زدن بود . . .

۳۰۸

خنده آدما همیشه از دلخوشی نیست

گاهی شکستن دلی کمتر از آدم کشی نیست

گاهی دل اینقدر تنگ میشه که گریه هم کم میاره

جا میزنه اونم سر به دیوار میزنه

یه حرف ساده هم گاهی چقدر غم میاره

۳۰۷

گل گندم خوب است

                گل خوبی زیباست

                             ای دریغا که همه مزرعه دلها را

                                                       علف کینه پوشاندست

۳۰۶

تو بی آنکه به فکر غربت چشمان من باشی

نمی دانم کجا ؛ تا  کی ؛ برای چه

ولی رفتی

۳۰۵

 عشق از دوستی پرسید :

              تفاوت منو تو در چیست ؟

دوستی گفت :

              من دیگران را به سلامی آشنا کنم و تو به نگاهی

              من آنانرا به دروغ از هم جدا کنم و تو با مرگ

۳۰۴

عشق یعنی

     کوچک کردن جهان به اندازه یک نفر

یا

    بزرگ کردن یه نفر به اندازه جهان

۳۰۳

شاید کسی را که با او خندیده ای فراموش کنی

اما هرگز کسی را که با او گریسته ای فراموش نخواهی کرد

۳۰۲

تجربه بی رحم ترین معلم است چون اول امتحان می گیرد بعد درس می دهد