۱۲۸

من آن گلبرگ مغرورم که میمیرم ز بی آبی

                   ولی با منت و خاری پی شبنم نمی گردم

۱۲۷

ای کاش فرصتی بود حتی برای یک بار

با تو نفس کشیدن می شد دوباره تکرار

۱۲۶

گل بارون زده من

           گل یاس نازنینم

                 میشکنم پژمرده می شم

                                 نذار اشکاتو ببینم

۱۲۵

نفرین خدا بر من اگر راه تو پویم

نفرین خدا بر من اگر نام تو گویم

نفرین خدا بر من اگر از دل رسوا

نام تو و یاد تو و مهر تو نشویم

۱۲۴

ای کاش که من خطا نمی کردم

دل را به تو آشنا نمی کردم

کاش اول آشنایی ما بود

تا با تو به جز جفا نمی کردم 

۱۲۳

دیدی دلم شکست

دیدی که این بلور درخشان عمر من

بازیچه بود

دیدی چه بی صدا دل پر آرزوی من

از دست کودکی که ندانست قدر آن

افتاد بر زمین

دیدی دلم شکست . . .

۱۲۲

به او با اشک خون گویم

مرو ؛من بی تو می میرم

۱۲۱

تو ای جان دل من ؛ هستی من

                         تو ای در شام غمها مستی من

تو ای بنشسته با خون در وجودم

                         تو ای امید و عشق و تار و پودم

تو در چشم منی ؛هرجاکه هستم

                         تو را هرجا که هستی می پرستم

۱۲۰

تا ریشه در آب است امید ثمری هست

۱۱۹

من چو گل که به اشک شب و لبخند

سحر محتاجست ؛ به تو روشنگر جان

محتاجم