۶۶۶

بازهم قلم به دست گرفته ام اما چیزی برای نوشتن ندارم

دیگر واژه ها هم مرا یاری نمیکند.

همه چیز برایم نامفهوم و یا شاید بی مفهوم است........

مدتهاست که چیزی به مغزم خطور نمی کند.

تک تک سلولهای مغزم را می پیمام اما باز هم به پوچی می رسم.....

به یاد می آورم چه می خواستم بنویسم:

یکی بود  که هیچکس نبود..............

یکی که خیلی دلش از این دنیا گرفته بود

یکی که از دست آدمای این دنیا دلش پر پر بود

یکی که دیگه بدبختی واسش بی مفهوم بود

یکی که واسه اطرافیانش هیچکی نبود

یکی که واسه همه بی اهمیت بود

یکی که مدتها بود مرده بود اما حس می کرد زنده است

اون یکی هیچکی جز خودم نبود

                                           هیچکی جز خودم

                                                                  هیچکی............