۶۷۱

باران نیمه شب چقدر دوست داشتنی است

انگار هر که بیدار باشد

صدای پای قطره ها  را روی قلب  خود میشنود

گاهی از خود  می پرسم

چرا روز یکباره در اوج شادی و درخشندگی ها فرو میرود

و تولد شب  برای چیست؟

بعد می اندیشم اگر شب نبود

از روزهای خالی از شور زیستن به کجا باید پناه میبردیم؟

مگر نه این است که بعضی شبها 

وقتی که همه فانوسها و مهتابی و قلبها خوابیده اند

احساس میکنیم کسی زمین را در دستهایش گرفته است 

و تکان میدهد؟

مگر نه این است که همه کوچک و بزرگ و زشت و زیبا

درون شب گم می شویم و در شب

کلمات از همه وقت بی تاب ترند و رساتر؟

آیا کسی برای بدرقه صدای ما کاسه ای اب خواهد پاشید؟

آیا یک بار دیگر میتوانم خورشید را ببویم

و سفره صبحانه را روی فرش سالخورده بچینم؟

همیشه از خودم میپرسم نام من در کجا به خاک سپرده خواهد شد؟

خوب است نام مرا پای درخت نارون

در حاشیه خیابانی که عشاق از آن عبور کرده اند به خاک بسپارند.

اتاقم در شب غوطه ور است

پیشانی ام را روی سجاده میگذارم و از خاک فاصله  میگیرم....