۶۸۷

از این نیامدن و قصد رفتن کردنت..

می خواهم بنویسم اما دستهایم می لرزد...

چه کردی با من؟...

چه خواستم ز تو که دریغ میکنی؟ چه خواستی که نکردم؟...

غم نبودنت به جانم نیشتر میزند اما درمانی نیست که به مقابلش روم...

آخر تو تنها امید بودی تنها دعای شبانه ام...

می خواهم بنویسم...

از چشمانی خیس و دلی در اندوه نشسته از آرزوها و دعا های بیهوده..

هنوز دستانم میلرزد اما باز هم می خواهم عقده نشکفته ی دل را با نوشتن

باز کنم..

نمی نویسم چگونه می پرستمت...

می نویسم که مردنم را در پایت باور نداری...

می نویسم که من همان جزیره متروک بودم...

ای که بی من قصد رفتن می کنی...

می خواهم بنویسم اما چه سود؟! تو که نخوانده دوررش می اندازی..

چه سود از نوشتن وقتی گریه هایم نتوانست تو را از رفتن باز دارد..

دیگر نمی خواهم بنویسم ...

دیگر نمی خواهم بگویم چه قول ها دادی و چه قسم ها خوردی...

نمی خواهم بنویسم که چگونه دستی که به نیاز بسویت دراز شده بود رد

کردی...

نمی خواهم بنویسم که می توانی فراموش کنی ...

اما نا نوشته می دانی که هرگز فراموشت نخواهم کرد...