۳۲

اونائی که خدا رو با اون همه بزرگیش فراموش کردند؛ من و

     تورو که بنده ناچیز خدائیم زودتر فراموش می کنند

۳۱

کاش میشد دوباره اما نمیشه؛ نمیشه بیای دوباره

کاش میشد اما نمیشه؛ ایـن مرام روزگــاره

رفتنت همیشگی بود؛ دیگه برگشتی نداره

۳۰

من وتو به هم نمی رسیم

مثل خورشید و ماه

تویی خاک بهشت

منم غرق گناه

۲۹

تو هفت آسمون نوشته

               که باغ عشق مادر

                             قشنگتر از بهشته

۲۸

عشق های حقیقی هرگز به وصل نمی رسند

چون

عشق حقیقی بستگی دوروح است نه به هم پیوستگی دو

جسم وچه سطحی نگرند کســانی که هدف ازعشــق را

وصل می دانند

۲۷

جان شیرین وفایت همین بود . . . ؟!

۲۶

گوهرپاک بباید که شود قابل فیض

                      ورنه هرسنگ وگلی لؤلؤ ومرجان نشود

۲۵

دو جا غیرت کند زور آزمائی

          چنان گیرد کزآن نتوان رهائی

یکی آنجا که بیند عاشق از دور

          زشمع خویش بزم غیر پرنور

دگر جائی که معشوق وفا کیش

          ببیند نو گلی با بلبل خـویش

۲۴

کنارعطرعشق تو حتی اقاقی کم میاره . . .

۲۳

هر در که گشودم در رسوائی بود

هر ره که سپردم ره شیدائی بود

صد خار پی گلی تحمل کردم

افسوس که آن هم گل تنهائی بود