۶۳۸

دیروزبا٬ با توبودن گذشت

امروزدیدم دستانم ازدستانت جداست

امروزاندازه ی دوریت را ازمن فهمیدم

بودن و نبودنت را در کنارم با یکدیگر سنجیدم

نمی دانی چقدر بی تو تنهایم !

وقتی که خسته شدی به دنبال سعادت خود راهت را جدا کردی و رفتی و مرا

خسته تنها گذاشتی ...

می دانم دیوانگی ست که پس از این همه مدت و سال از تو یاد می کنم از توئی که

هیچگاه فکر نمی کردی به این حد تو را دوست بدارم!

زندگی را با تو شناختم، خود را با آن ساختم و تو را در دل خود جای دادم!

نمی دانی !

که تو در بارانی ترین و خسته ترین روزهای عمرم به سوی من آمدی !

و در لحظه ای راز دلت را به من گفتی که خود نقشه ی قتل احساساتم را می کشیدم!

آن هنگام که باید سکوت می کردی تا من سخن گویم تنها خودت سخن راندی و رفتی !

همان هنگام که باید سخن می گفتی بی سخن از من گذشتی !

نپرسیدی چرا اینگونه ای تو؟

تنهاییم را، غصه ها و خشمم را از چشمانم می فهمیدی !

دروغ نمی گویم اگر نیمه ی دوم من بودی !

رفتی و مرا از نگاه رویائیت دل دریائیت، قامت پر از سخاوتت صدای زیبا ودل نوازت

که با آن عالمی را به خود مشغول می کردی و در آن هنگام به من می نگریستی !

حتی به سایه ات اجازه ی ماندن را ندادی !

رفتی طوری که انگار هرگز نبودی !

و مرا کشتی طوری که انگار هرگز زنده نبودم!

دلم برایت تنگ شده !

کجایی؟

پشت کدامین کوه؟ ورای کدامین صحرا؟ درون کدام دل خانه داری؟

آیا دیشب که فریاد می زدم و با تو در دل آسمان سخن می گفتم حرفهایم را شنیدی؟

اشکهایم را دیدی؟

همان اشکها که در لحظه ی رفتنت تو را حیران کرد اما بازنگرداند!

چرا همواره بر این تصوری که من بزرگ و شخصیتی محکم دارم!؟

نازنین من با تو اینگونه بودم!

حال دیگر خود بدان بی تو چگونه ام!!!!

سخنی ندارم جز دو حرف و یک کلام!

دوستت دارم !

                                                و تنهایم!