۶۹۲

در پیله ی تنهایی خود نشستم و گریه را آوای دل غمگینم میکنم

من عاشقت بودم آنقدر که جان خود را به تیغه ی تیز عشق سپردم

لبانم را آغشته به مهر سکوت خنجرهای طعنه ی فراق زدم

چشمانم را امیدوارانه به انتظار روزهای غرق شادی وصال دوختم

آری من از تو میگویم ...

تویی را که تمام تار و پودم را به نامت خریداری کردی

احساس زلالم را به نابی روزهای دلت بستی

با مداد رنگی دوست داشتنم رنگین کمان خود را رنگ کردی

آه....

من از تو میگویم و می گریم

که دانسته تمام وجودم را مست امید وصال کردی

و حالا

بعد روزهای رفتن پیله ی تنهایی را به من بخشیدی . . .