۶۹۳

دیرگاهیست که هر روز به تنهایی خویش

بر سر جاده ی هجرت که وداعم دادی، منتظر می مانم

و در این تنهایی ، به دلم می گویم:

که تو بر می گردی

جان من می سوزد ، از حقیقت آری

که تو دیگر هرگز

نزد من باز نخواهی آمد

در وجودم دیگر ،شوق و امیدی نیست

خنده ام می گرید که چرا این همه سهل

باورم شد که تو میگفتی :

"دوستت می دارم"

با دلی پر غصه ،

به تمنای محالی که تو بر می گردی

منتظر خواهم ماند

و اگر جسم مرا ، سر خاکی دیدی

یادگاری به سر سینه من،

بنویس

"شانه ات تکیه گاه بی کسیم بود،کنون دیگر خاک......"