۵۶۲

 در میان خنده هایم می گریم

سر به دیوار دلم می کوبم

و حرفهایم را می خورم

. . .

نمی دانم به کدامین گناه این چنین مجازات میشوم

۵۶۱

شیشه پنجره را باران شست

چه کسی نقش تو را از دل من خواهد برد ؟!

۵۶۰

دیگر به خلوت لحظه هایم عاشقانه قدم نمی گذاری

دیگر آمدنت در خیالم آنقدر گنگ است که نمی بینمت

سنگینی نگاهت را مدتهاست که حس نکرده ام

من مبهوت مانده ام که چگونه این همه زمان را صبورانه گذرانده ای...

وازه ها پر کرده ام من نگاه ملتمسم را در این که شاید

دیگر زبانم از گفتن جملات هراسیده است و دستهایم بیش از هر زمان دیگر

نام تو را قلم می زنند و در این

سایه سار خیال با زیبا ترین رنگها چشمهایت

 را به تصویر می کشم

 نگاهت را جادویی می کنم که شاید با دیدن تصویر چشم هایت جادو شوم

   تا به حال نوشته بودم ؟ 

! به گمانم نه

 پس این بار برایت می نویسم

دست نوشته هایت سر خوشی را به قلبم هدیه می کنند

هنوز می خواهمت...

گاه چنان آشفته و گنگ می شوم که تردید در باورهایم ریشه می دواند

 اما باز هم در آخرین لحظه

تکرار می کنم که حتی اگر چشمانت بیگانه بنگرند،

حتی

 اگر دستانت مرا جستجو نکنند

می خواهمت هنوز ... 

 هیچ بارانی قادر نخواهد بود

تو را از کوچه اندیشه هایم بشوید

 و این ها برای یک عمر سرخوش

 بودن و شیدایی کردن کافی است

 به گمانم در ورای این کلمات می خواستم بگویم که:

ام دلتنگ شده

به همین سادگی...                                      

۵۵۹

آن هنگام که آن بوته خار بر روی زمین تنها بود

خداوند گل سرخی را درکنارش رویانید

آن گل در کنار بوته خار شکفت

خداوند برگشت و آن گل را از روی زمین با خود به

آسمان برد

اما آن گل دیگر هرگز نشکفت

آن بوته نشکفت  آری

 آن گل سرخ ریشه اش

راروی زمین جا گذاشته بود 

آخر آن گل به آن بوته خار دل بسته بود

درآن هنگام بود که خداوند گریست .. گریست و عشق

را آفرید

۵۵۸

                                        هفت شهر عشق

شهر اول : نگاه و دلربایی

 شهر دوم : دیدار وآشنایی

 شهر سوم : روزهای شیرین و طلایی

 شهر چهارم : بهانه. فکر. جدایی

 شهر پنجم : بی وفایی

 شهر ششم : دوری و بی اعتنایی

 شهر هفتم : اشک . آه . تنهایی...

عید همه دوستان عزیزم مبارک

دلتون شاد

غمهاتون کوتاه

۵۵۷

نمی دانم چرا رفتی؟            نمیدانم چرا ؟     شاید خطاکردم  ...

و تو بی آنکه فکر غربت چشمان من باشی ،

 نمی دانم چرا ؟    باکی ...  ؟     کجا رفتی ؟

ولی رفتی و بعد از رفتنت باران چه معصومانه می بارید ،

ولی رفتی و بعد از رفتنت ،

                               رسم محبت در غمی خاکستری گم شد ،

ولی رفتی و بعداز رفتنت انگار کسی حس کرد،

                      که من بی تو ، هزاران بار در لحظه خواهم مرد ،

کسی حس کرد که تو یاد مرابا خود نخواهی برد ،

ومن با آنکه می دانم تو نامم را  از  یاد خواهی برد

                    هنوز پریشان چشمان زیبای توام ....

برگرد ........

برگرد و ببین که انتظار چه به روزم آورده !!!

برگرد و ببین ، از من  خسته ی چشم به راه چیزی نمانده !!!!

و بعد از این همه طوفان و وحشت وتردید ،

کسی از پشت قاب پنجره آرام و زیبا گفت :

(( توهم در پاسخ این بی وفایی ها بگو :

               درراه عشق و انتخاب او خطا کردم ،   پشیمانم ... ))

و من ...           و من درحالتی ما بین اشک و حسرت وتردید ،

                      ومن دراوج پاییزی ترین روز یک دل ،

                                 میان انتظاری ازجنس سنگ سخت ،

(( باز برای شادی و خوشبختی باغ قشنگ آرزوهایت دعا کردم ... ))